Het ondernemersleven vraagt offers, dat staat buiten kijf. Natuurlijk kun je nooit voor iedereen goed doen en is de enige weg uit sommige situaties beperkt tot de minst gore oplossing. Maar zo’n dingen vorderen een stapel weerbaarheid en mentale balans. Want uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid voor je leven en het bereiken van jouw doelen bij niemand minder dan jezelf.

Als puntje bij paaltje komt, sta je er toch alleen voor.

Zelfverbetering: de horror!

Jan met de pet wordt paniekerig bij de gedachte aan verandering. Maar wanneer het leven je in de kloten schopt, kan je niet anders dan de neuronen in je hersenen nieuwe verbindingen aan te leren en jezelf heruit te vinden.

Jij wilt vooruit, maar je omgeving vindt je “perfect zoals je bent”. Hier is een newsflash, Jimmy: jij ben de CEO van je eigen leven, jouw gedachten en mindset, jouw lichaam en jouw tijdsbesteding. Comfortabel in de zetel van je comfortzone zitten stinken is voor slechts luie individuen en sociale gevallen weggelegd, die overigens gedijen op het VTM-nieuws en andere soortgelijke, nutteloze en verachtelijke sensatiebronnen. Zoals bijvoorbeeld ratelen over andere mensen die het slechter, maar bij voorkeur beter hebben dan henzelf. Meestal omdat die laatste wel tijd en energie in de opbouw van hun leven steken en daardoor een groener gazon hebben.

Voor elke keuze die je maakt ten voordele van jezelf, zal er op de één of andere manier altijd wel íemand benadeeld zijn.

Onvermijdelijk komt het moment waarop je stopt met een ander z’n willetjes voor jouw eigen doelen te stellen. En hoe verrijkend, en mijns aannemen ook aantoonbaar met cijfers dit een positieve ommezwaai is, zal je altijd de verwachtingen van jouw naasten tarten. Dit met alle gevolgen van dien.

Eerst leerde ik ja zeggen tegen in leven. Daarna neen.

We zijn opgevoed om sociaal te conformeren en stil te zitten en om te zwijgen. Zeker in België. Merk hierbij op dat dit de attitude is van Jan Modaal. Logisch, aangezien hij het overgrote demografische deel vertegenwoordigt. Verandering maakt hen bang, het zijn immers mensen. En wanneer een mens zich in een hoek gedreven voelt, krabbelt ze als een kat.

Ondernemers omhelzen juist verandering! Wees mindful en wees aanwezig in het moment. Dit moment gebeurt immers niet meer opnieuw.

Agressieve aversie tegenover verandering

Wanneer je gedrag niet conformeert aan de verwachtingen van je naasten, choqueer je hen. Dit is natuurlijk een onbedoeld neveneffect van effectief iets te willen aanvangen met je leven. Men voelt zich in zijn rug gestoken omdat zij wél in het sociale rijtje lopen en daar veel moeite voor moeten doen, want o wee wat gaat Ronny de buurman wel denken? Nader ik de dertig en voldoe ik niet aan het beeld van trouwen, huisje, tuintje, kindje en vaste job met zekerheid, en ben ik daar op de koop toe vurig trots op omdat ik doelen heb en ook bereid ben tot het uiterste te gaan om die doelen te bereiken, dan werkt dat confronterend voor zij die dat niet kunnen. Niemand wordt graag geconfronteerd met zichzelf. Afgunst, jaloezie, geroddel, uitvergroten van mijn gebreken, onverdraagzaamheid en onbegrip zijn daarom bijwerkingen van mijn road to success.

Ondertussen werd ik al meermaals bestempeld als een egoïst, ego-tripper, geldjood, macho, vrouwonvriendelijk, pussy, softie, leugenaar, manipulator, niet te vertrouwen, professioneel incapabel, relationeel incapabel, apathisch, roekeloos, naïef, arrogant, ik herken je niet meer en zo zijn er wel meer. Dit bij voorkeur door naasten die ik volledig vertrouwde maar in dat moment van hun emotie mij het spreekwoordelijke mes in de rug placeerden. Ook te vermelden bij voorkeur profielen die tot de sociale gevallen, mentaal labielen en relatief minderbegaafden behoren. Dit zeg ik zonder wrok of zelfverheerlijking, daar die kenmerken feitelijk aantoonbaar zijn.

Hoe kan ik immers leiderschap vertonen zonder het initiatief te nemen? Dan word ik door eenvoudigeren bestempeld als arrogant. Hoe kan ik in mijn relatie meer man zijn dan mijn vrouw en verantwoordelijkheid nemen zonder door, dikwijls in het verleden getraumatiseerde anderen en dit bij voorkeur extreme feministen, een macho en vrouwonvriendelijk gevonden te worden? Ik beschouw mijzelf als een feminist en hoffelijkheid is voor mij een belangrijke waarde. Dit ter zijde natuurlijk. En hoe kan ik gevoelsmatig en eerlijk te werk gaan zonder te liegen tegen mezelf en door anderen soft, naïef en genoemd te worden?

Eerlijkheid duurt niet voor niks het langst. Plus, doordat ik zo weinig mogelijk lieg, moet ik niet onthouden tegen wie ik wat gezegd heb. Iets niet communiceren is trouwens ook liegen. Tegelijk maakt het wel uit hoe je iets nuanceert in de business. Brute eerlijkheid wordt namelijk maar weinig geapprecieerd door ego-trippers. Hoe kunnen zij immers iets niet persoonlijk opvatten?

En hoe kan ik aan een strikt budgetbeheer doen zonder door anderen, die momenteel op de een of andere manier nog altijd minder vermogend zijn dan mijzelf in volle startup, niet gierig of een geldjood gevonden te worden? Hoe kan ik communicatief zijn tegen mijn naasten als men zich bedreigd voelt door een andere opinie en confrontaties en discussies haat?

Je hebt enkel controle over jezelf, nooit over een ander.

Bij gevolg daarvan kan ik als ondernemer, maar vooral als mens, niets anders doen dan bewust om te gaan met mijn mentale energie. Die staat namelijk in directe relatie met mijn professionele prestaties.

Een nuance

Politieke correctheid is natuurlijk bullshit, maar draag godverdomme eens zorg voor je naasten en zakenpartners. Ja, je bent misschien fucked up, iedereen draagt een rugzak mee. Maar dat geeft je geen excuus om grensoverschrijdend gedrag te vertonen. Behandel een ander slechts zoals je zelf behandeld wilt worden.

Neen, ik geef niet aan dat ik een übermensch ben en dat sociale of domme gevallen slechte mensen zijn. Wél zeg ik dat beide pakketten van normen en waarden tussen beide demografische lagen (want dat zijn het) lastig te verenigen zijn. Probeer als verantwoordelijke van een vennootschap, waar elke euro overigens telt, maar eens met een ambtenaar, een dopper of sommige loontrekkenden een gedachtewisseling te beleven over geld, jobs en het nemen van verantwoordelijkheid. Zij worden immers afgestraft voor het níet verkwisten van zure centen. Zij werken immers niet zélf voor hun centen, dus het zijn niet hun dure centen. Wel krijgen ze die zure centen elk op hun rekening, waarbij het te dikwijls niet uitmaakt of ze er effectief voor gewerkt hebben. Bedrijfsvoerders werken immers voor diezelfde centen en worden daarvan beroofd, ondanks dat zij er de verantwoordelijkheid voor genomen hebben, de onvoorstelbare risico’s geaccepteerd hebben, de jobs gecreëerd hebben en daarbij met grote waarschijnlijkheid elke dag gezichtsverlies geleden hebben. Dat wordt gezien als evident maar oneerlijk. Belast a.u.b. de extreme vermogens, maar laat gedreven gasten die maatschappelijke impact willen maken hun ding doen.

Heel dikwijls begrijpt men niet eens hoe de economie feitelijk werkt. En het cliché familie kies je niet is dikke bullshit. Je blijft verantwoordelijk voor je tijdsbesteding. En toxische mensen gaan uit mijn dagelijkse contactroutine. Tenzij dit het compromis waard is omdat ik wel degelijk energie put uit gemeenschappelijke tijdsbesteding. Een lage bullshit-tolerantie is de enige manier om je doelen te bereiken. En dat vraagt soms traanwaardige offers van alle betrokken partijen, maar het is de enige manier.

Doch oordeel ik niet

Ja, ik bestempelde sociale gevallen en minderbeschaafden een paragraaf of 3 geleden voor wat ze zijn. Schiet mij nu maar dood. Feiten en cijfers liegen niet. Voel je nu maar aangevallen en ga in een hoekje janken.

Toch sta ik zoveel mogelijk open minded in het leven en koester ik nagenoeg naar niemand enige wrok. Ook al ben ik in het verleden volgens mij oneerlijk behandeld geweest. Niet omdat ik een oneindige optimist of naïef ben, zoals men mij dan maar bestempelt, maar omdat ik zélf bepaal hoe ik mijn mentale energie besteed. Ik heb compassie met boze en gefrustreerde en jaloerse mensen, want zij zijn uit balans en een slachtoffer. Daardoor kan ik naar mij gerichte negativiteit natuurlijk niet persoonlijk opvatten. Wel hou ik ze goed in mijn achterhoofd, zodat ik eraan kan werken indien zich patronen voordoen. Niks beter dan een spiegel voorgehouden krijgen!

Mentale balans

Er is natuurlijk geen gouden boekje met levensregels, laat staan met bedrijfsleidersregels. Toch besluit ik dat je enkel jezelf kan beheren en niet een ander. Kan je niks aan de feiten veranderen? Draag dan de verantwoordelijkheid voor je acties en laat het voor de rest los. Focus op je doelen. Als je om het even wat voor jezelf wilt, hoe schijnbaar insignificant ook, schop je altijd wel tegen iemands schenen. Hoge bomen vangen veel wind. Het is een manier van de wereld om ons klein te houden.

Een mentale balans is uiteindelijk van het opperste belang en die probeer ik te behouden door duidelijke levensdoelen te bepalen en door te mediteren. Dat vind ik nodig om emotionele hygiëne te hebben. En concreet lukt dat door emoties en situaties mindful te observeren en negatieve gedachten bewust te doorgronden en vervolgens te minimaliseren, waarnaast ik troost zoek in positieve schuilgedachten, en die constant versterk. Dat brengt een hormonale shift teweeg in je brains, waardoor je je niet meer zo kut voelt en het helpt om de helikopter view te behouden. Experts noemen die techniek neuroplasticiteit, en ik bij gevolg ook. In elk geval blijft dat een levenslang leerproces, maar het werkt nu al verrassend goed. Dit maakt dat ik overigens nog meer medeleven voel rond naasten die niet over een innerlijke balans beschikken en vaak als eerste een dialoog opentrek bij conflicten.